Odmiana

Czy jesteś dziś tym kimś, kim chciałeś być od dziecka? Czy to czego zapragnąłeś - to zrobiłeś?

Ludzie wraz z wiekiem dorastania, mądrzeją, uczą się, doceniają, załują, poprawiają, pragną, angażują - stają się lepszymi. 

Na pewno każdy w jakimś stopniu.

Dziś może troche namiastka mnie, a raczej mojego przykładu. 

Tak wiele czytam postów typu 'back to school', tak wiele jest napisane o obawie ze szkołą, niektóre osoby idą do gimnazjum/liceum, niektórzy po prostu z klasy do klasy - w końcu wrzesień, już trzeci.

Z własnego przykładu wiem, że ten wiek szczególnie 1-3gimnazjum - był najgorszy. Byłam całkiem innym człowiekiem, inną Dianą - niż jestem teraz. Wredna, zadziorna, słabo ucząca się dziewczyna, która w głowie miała tylko wyjścia z domu oraz zero nauki. Rodzice upominali zawsze, ucz się - to klucz do przyszłości, wracaj wczesnie. Zawsze się martwili. Oczywiście nigdy nie byłam z tak zwanej 'spuszczonej smyczy', może akurat przez to że wychowywałam się w rodzinie w której głową był tata - oficer dyżurny w policji. Dlatego zawsze jakiś 'respekt' znajdował się. Lecz do czego zmierzam? - Szkoła. Nienawidziłam tego, chodziłam jedynie po to, aby się spotkać z rówieśniczkami. Siedzenie na lekcji - to była katastrofa. Przeważnie co półrocze - zagrożenie z jakiegoś przedmiotu. Jednego bo jednego - ale było. Nowe znajomości, nowi ludzie - złe towarzystwo. Też się zdarzyło. Telefony do domu, córka wagaruje już tydzien - nic nowego.

I tak się wszystko toczyło, toczyło się przez całe trzy lata. Były szlabany na wyjście na dwór - co dziś można porównać z serfowaniem na internecie. Ale co? Nic mnie nie zabiło, lecz wzmocniło. I tak się ze mną rodzice męczyli. Przez trzy lata.

Dziś, śmiejemy się z tego, odkąd poszłam 4 lata temu do liceum, podobno się zmieniłam.

Dlaczego podobno? Bo ja tego do końca nie odczuwałam, owszem - moja średnia z gimnazjum która wahała się między 2,5-3,5 zamieniła się w 4,0-4,6. Także pod względem nauki można rzec że się zmieniłam, stopniowo dorosłam (gdzieś w drugiej liceum). Zapisywałam się na mnóstwo zajęc dodatkowych, charytatywnych ( Odnośnik do dyplomów - post - pamiątka ), bardzo dużo wyjazdów, wszystko w większości na plus. Lecz jeszcze to nie było to - bynajmniej jak patrzę z dzisiejszej perspektywy.

Dlaczego?

Ano właśnie dlatego, że swoją przemianę o której pisałam w pierwszym moim poście na blogu - zawdzięczam jemu. To właśnie dzięki 'miłości' jaka mnie spotkała, tak bardzo się zmieniłam. Jedni mówią o 180 stopni zaś inni o 360. Ja uważam że jednak o te 359. Ten jeden stopień zawsze zostanie sam dla mnie. Zmieniłam się. Tak. Zmieniłam się pod względem osoby jako: córka, dla rodziców, względem większej pomocy, bliskości, spokoju. 

Rodzice go uwielbiają, uważają że sprowadził mnie na dobrą drogę. Uważam tak i ja.

Wiecie co? Jakoś nigdy nie miałam w sobie takiego kopniaka jak niektórzy "uczę się bo chce być najlepsza na swiecie" "ucze się by pokazac mamie jak potrafie". Zawsze starałam się uczyć dla siebie i gdy niektóre dziewczyny płakały smuciły się z oceny 3, ja się cieszyłam, bo osiągnęłam ją - dam rade, poprawie sobie na koniec roku, mam czas. Tak zwany 'LUZ'. Z większościa znajomych gdy dostawaliśmy jedynki - przybijaliśmy tak zwane piątki!.

Lecz gdy pojawił się On, miałam większą motywacje, uczyć się, skupiać na ważnych rzeczach, nie potrzebowałam tak naprawdę niczego innego. On mnie motywował, nie musiał nic mówic. 

Po prostu był. 

Zawsze wspierał.

Żałuję niestety, że ocknęłam się dopiero w maturalnej klasie i zaczęłam uczyć, jako tako ale uczyć. Zawsze przedmioty ścisłe mi cięzko 'wchodziły'. Ale jakoś od zajęć do zajęć - trwałam i dotrwałam.

Może gdybym się uczyła znacznie lepiej, wyjechałabym dziś do innego miasta Studiować na jakiejś prestiżowej uczelni? Nie wiem, może. Nie chcę określać. Ale jestem zadowolona z tego co mam.

Dostać - dostałam się na kierunek na który chciałam iść, świat tak naprawdę teraz stoi przede mną. Żyjemy w takim kraju że im więcej tym lepiej kierunków. Ciekawe co przyszłość pokaże...

Sądzę że, z dnia na dzień staje się silniejszą i 'lepszą' osobą - dzięki głownie jemu. 

Mojemu facetowi który tak naprowadził mnie na dobrą drogę. 

Na dzisiejszą chwilę, cieszę się z tego co mam. Powinniśmy się cieszyć, że zapracowaliśmy na to sami. Liceum skończone z wyróżnieniem oraz dobrymi ocenami, skończyłam kierunek asystenki stomatologicznej, wyruszam na studia o kierunku praca socjalna. Planuje zostać wolontariuszem na onkologii w moim mieście. Chce w przyszłości znaleźć dobrą pracę i żyć - pełnią życia.
Mam rodzinę, bliskie osoby z którymi uwielbiam spędzać czas oraz jego.

Tego nie da się kupić, pamiętajmy. 

Dlaczego postanowiłam napisać posta o takiej tematyce?

A właśnie dlatego, że jest on o mnie i jeśli czytają mnie młode osoby w wieku szkolnym, które mogą być zagubione, mieć problemy.. niech zauważą, "nie wszystko złoto co się świeci". Mimo wielu porażek można pójść na sam szczyt. Tak zwany swojej osobistej góry. Pracujcie nad sobą, nie dajcie się zmanipulować znajomym, nowemu towarzystwu, jeśli macie szanse, uczcie się - nauka jest naprawdę ważna. Wiem że, gdyby ktoś mi to powiedział gdy miałam np 14 lat to wyśmiałabym i powiedziała 'mam jeszcze czas'. Lecz zauważmy, uczymy się od dziecka wszystkich podstaw. 

Jak byśmy dziś chodzili, jeśli w wieku np półtora roku nie nauczyli się podstawy czyli - chodzenia?

Na marginesie,
nadal proszę o kliknięcia w linki: 

KLIK KLUK KLAK :)